Ja laps, het is al oktober. De maanden vliegen voorbij en ik had al lang mijn tweede reeks moeten versturen. Maar de zomer deed me vertragen en daardoor schoot ik pas eind september in actie.

Ik bespreek het eerste postpakket met Rachael, een bevriend kunstenaar. Kritisch. Het lijkt ons beter om een groter pakket te versturen. De plastieken cellofaantjes laten we achterwege. Ik wil iets doen met de doos, dus dat is de eerste stap. Ook wil ik er nieuwe kaarten in, maar die moet ik nog maken. De maker in mij ziet de berg werk en aarzelt. Maar dan vliegt ze erin. Ik beschilder binnenkanten van dozen, ik schrijf er woorden op. Ik scheur en plak en schrijf. Ik amuseer me. Plezier.

Ik vraag aan Anneleen, dat is de grafisch ontwerper waarmee ik vaak samenwerk, om een nieuw ontwerp te maken voor de nieuwe reeks van postkaarten die ik voor ogen heb. Ik investeer. Ook in Barboék en in Quadro vragen ze naar nieuwe kaarten. Kan ik meerdere vliegen in één klap slaan? Wellicht wel. Ik heb ook nog een aantal stapels prints liggen die ik nog om te toveren heb in kunstkaarten. Ook dat kan gebeuren. 

Het is allemaal veel meer werk dan ik denk en ik denk 'het is het waard' dus ik doe zonder te denken over de tijd die nodig is om het allemaal rond te krijgen. Aarzelend verlaat ik het 'time is money' narratief alsook het narratief van 'tijd moet efficiënt besteed worden'. Ik zet een leuke playlist op, de zon schijnt binnen, ik drink een tas thee en ondertussen ben ik bezig. Terwijl ik werk orden ik mijn gedachten. De moeilijke dingen van de week, het begeleidingswerk, het conflictwerk, het mensenwerk. Het was weer stevig. Ik ben blij dat ik mijn gedachten -en vooral mijn handen- een hele dag op iets anders kan zetten.