Het is nog zoeken. Welke formule moet het worden? Ik weet het niet goed. Ik twijfel, ik wik en weeg. Een kleine doos, een eigen gemaakte zine, met daarin verhalen van de winter. Ik verstuur ze in de lente. De link met langzaamheid. Een seizoen lang de tijd nemen om terug te blikken. 

Er zijn 2 mensen die zich inschreven via mijn website. Ik vertelde erover in mijn nieuwsbrief. Zo kwamen ze het te weten. De andere 18 zullen een verrassingspakket ontvangen. Ze schreven zich niet in. Ik kies hen uit. Een beetje lukraak. Enkele vriendinnen, enkele klanten, enkele verre bekenden. Zullen mensen begrijpen waarover het gaat? Zouden ze het intrusief vinden? Hoe moet het met het financiële luik? Klopt het wel dat ik hen uitnodig om mee te doen? Durven mensen nee zeggen? Of voelen ze zich verplicht om mee te doen? Zouden ze reageren? Zouden ze het leuk vinden? Of toch maar een beetje raar? 

De eerste editie is een twijfelend proberen. Vooral veel werk om het allemaal op te starten. Op zoek naar de goede doosjes, een zine ineensteken, kijken in mijn voorraad welke kaarten ik toevoeg. Het ineensteken van dit eerste postpakket is vooral een uitproberen. Hoeveel werk is het? Wat steek ik erin? Hoe voelt het? Klopt het wel? Veel vragen. Wat zouden de mensen ervan vinden? Zouden ze van zich laten horen? Zouden ze het durven zeggen als ze geen interesse hebben? En vooral: waarom doe ik dit?

Spannend, maar wel leuk om doen.

Eens de pakketten klaar zijn ga ik naar het postkantoor en laat ik ze wegen. Drie zegels per pakket. Daar gaan ze. Ik wacht en wacht en wacht.

Enkele dagen later ontvang ik de eerste berichtjes. Er zijn mensen die beleefd aangeven dat ze geen interesse hebben. Er zijn mensen die sturen dat ze laaiend enthousiast zijn, er zijn mensen die dankjewel-berichtjes schrijven. Er zijn mensen waar ik niets van hoor. Er zijn mensen die me aanspreken wanneer ik hen toevallig kruis. Er zijn mensen die inschrijven. Sommige mensen geven me het pakket terug. Bedanken me vriendelijk maar... nee, toch niet, of te duur, of ik koop je kaarten elders wel.

Iemand geeft me het pakketje terug. Ik bekijk het doosje kritisch en merk dat ik er zelf maar half tevreden over ben. Ik mis samenhang. Het voelt commercieel, te weinig artistiek. Er zit teveel 'uitleg' bij. Ik mis de dialoog. Het financiële stuk wringt. Het geeft druk. Voor de prijs van 180 EUR moet er wel wat waarde zijn. Zou ik het beter loskoppelen van geld? Misschien wel. Maar ik weet niet hoe. Of zou ik de kostprijs beter zelf dragen? 

Terug nadenken, hoe verder? Ik praat erover met bevriende kunstenaars. In dialoog met hen probeer ik scherper te stellen waar het voor mij over gaat. De dialoog toch wel. Daar wil ik iets mee. Ik ga weer aan het werk. Ik besluit er toch iets over te vertellen op Instagram. Ik pas de tekst aan op mijn website. Ik ga het experiment aan en ga aan de slag. Misschien moet ik op een andere manier meer durven? 

Zou ik durven iets terug te vragen? Een omslag toevoegen met daarin een vraag? Welke vraag moet dat dan zijn? Kan ik iets doen met de doos? Hoe kan het geheel coherent voelen? Hoe kan zo'n pakket deugd doen? Hoe kan het harten raken? 

Kan zo'n pakket iets in beweging brengen? Ontroering brengen?